ons dagelijks brood

in verband met mijn onlangs vastgestelde levensgevaarlijke notenallergie ga ik zelf mijn broodbakken. dit kakelde ik vrolijk rond en zo gebeurde het dat ik een broodbakmachine in handen kreeg.
de eerste poging was een beetje onbeholpen. ik had bij de natuurwinkel een (h)eerlijke broodmix gehaald, rozijnen en sesampasta voor op het brood (want dat mag ik wel). eenmaal thuis water en meel in de machine en start!

ik had natuurlijk wel gelezen dat er een signaal zou klinken als het juiste moment was aangebroken voor het toevoegen van de rozijnen. maar ja, ik weet nu eenmaal alles beter. dus ik hoorde het kneedmechanisme geen geluid meer maken, gooide het deksel open en kieperde enthousiast de rozijnen in de brij. de machine ging vervolgens opgewekt verder met kneden, waarna het deeg ging rijzen. tot zover ging het echt prachtig. het deeg rees tot ongekende hoogtes en ik stond er opgetogen bij, toen ineens het kneed-ding een geluid maakte en daar zakte mijn hele mooie deeg als een pudding in elkaar.
en die pudding is vervolgens dus gebakken. het was een heel compacte pudding. smakelijk, maar heel compact.

mijn vader -die bakker is, ik had echt beter moeten weten- wist wel wat er mis is gegaan.
"jij moest je er weer mee bemoeien. de volgende keer moet je die machine gewoon mooi zijn gang laten gaan, je hebt hem nu helemaal in de war gebracht."

dus nu zit ik hier te tikken terwijl ik me probeer te beheersen. In de keuken gaat de broodbakmachine gewoon mooi zijn gang. en ik mag hem niet in de war brengen. want ik hou toch meer van luchtige pudding.