aandacht

ik reageerde op een blogbericht met de woorden:
niemand verdient het om onzichtbaar te zijn.

dat meen ik vanuit de grond van mijn hart. niemand verdient het om onzichtbaar te zijn.
niet de oude dame die alleen op een bankje zit in het park,
niet de moeder die haar best doet om het hoofd boven water te houden,
niet de straatkrantverkoper die naar alcohol ruikt om 8 uur 's morgens,
niet de gesluierde vrouw die al negen jaar op een asielzoekerscentrum woont,
niet de man die zijn vrouw heeft verloren en nu 's avonds een eitje bakt en wat TV kijkt en dan maar gaat slapen,
niet de buurman die net gescheiden is,
niet het jongetje dat opgroeit in een gezin vol geweld.

niemand verdient het om onzichtbaar te zijn.

nadat ik die woorden had geschreven ben ik gaan kijken. echt kijken.
en hoe makkelijk is het om langs de straatkrantverkoper te kijken. alsof hij niet bestaat. alsof ik zijn waas van alcohol niet ruik.
nu groet ik hem, zie ik hem. hij groet vriendelijk terug.

ik geloof heel erg dat alles in het universum met elkaar samenhangt. en dat de straatkrantverkoper, de oude dame, de buurman mij iets te zeggen hebben, iets te leren hebben.
door hen te zien word ik ook zichtbaar. door compassie te voelen, word ik ook voelbaar.

ik heb een wens: laten we allemaal -al was het maar een keer per dag- bewust iemand zien, groeten, voorlaten bij de kassa, helpen, aanhoren.
kleine attenties, die een groot verschil kunnen maken.
al was het maar een keer per dag.
ik geloof dat we een kracht wakker kunnen maken die de wereld beter kan maken.

doe je mee?