durven

nino was zes toen hij vastliep op school. hij werd ziek, kreeg de ene infectie na de andere, heeft bijna een halfjaar antibiotica geslikt. kreeg het ene onderzoek na het andere. mijn mooie zoon lag als een lappenpop op de bank. dag in, dag uit. naast alle medische onderzoeken hadden wij zelf een psychologisch onderzoek geregeld, waaruit onomstotelijk bleek wat wij al lang wisten; nino is hoogbegaafd, maar diep ongelukkig omdat hij zwaar onderpresteerde.
op de dag dat hij voor weer een onderzoek naar de kinderarts moest en hij aangaf dat hij niet wilde gaan (hij wilde niet beter worden en weer naar school), was voor mij de grens bereikt. vanuit het diepst van mijn moederhart heb ik hem beloofd dat hij nooit meer terug naar zijn school hoefde, dat we een betere oplossing voor hem gingen regelen. daar waren we natuurlijk al lang mee bezig, maar hij had mijn belofte nodig om weer een beetje vertrouwen in de toekomst te hebben.
nino kreeg voor zijn verjaardag een puppy, wat het begin was van zijn herstel. hij kwam weer in beweging, kon weer een beetje 'open' gaan. hij werd geplaatst op de leonardoschool (voor hoogbegaafde kinderen) in hengelo. dat is een dik uur rijden, maar we konden niet met halve maatregelen komen. hij moest gaan merken dat er wel een plek is waar hij tot zijn recht kon komen. hij had zich zo lang af moeten sluiten, hij moest weer leren zich te openen. vertrouwen krijgen.
op deze school vond hij de erkenning en herkenning die hij zo nodig had. heel voorzichtig werd hij weer wakker. tussen de middag overblijven durfde hij -nog- niet. dus ik zorgde dat ik elke middag met hem lunchte in de auto. een tijdlang ging hij drie dagen per week naar school, om weer rustig op te bouwen. het was (vooral voor mij) een forse investering. maar ik wist dat, als ik het op zou brengen en geduld zou hebben, hij er door zou komen.

na een jaar in hengelo ging de leonardoschool in dronten open. godzijdank kon nino daar geplaatst worden. er gingen zelfs meer kinderen uit zwolle naar toe. licht aan de horizon.
en hoe is hij hier op zijn plek. zo is overblijven hier nooit een punt geweest. maar nog steeds was hij regelmatig misselijk, koortsig en bleef hij ziek thuis. maar ook nu wist ik -tegen de verdrukking in- dat, als ik het op zou brengen en geduld zou hebben, hij er door zou komen.

sinds een paar maanden gaat nino elke dag naar school. we gaan gewoon. elke dag. we zitten in een ritme waar we het goed op doen. ik hoor hem niet meer over buikpijn. over thuisblijven.
hij gaat. en heeft plezier. heeft grip op zijn leven. houd van het reizen door de polder. elke dag zien we hoe mooi de wereld is. hebben we lol (want humor, daar ontbreekt het mijn zoon niet aan) en lachen. zingen mee met de radio. ook in de auto kun je dansen.

gisteren keek nino me peinzend aan tijdens de heenreis en zei:
"mamma, ik geloof dat ik eindelijk over mijn hekel aan school heen ben"

mijn zoon, die vanaf de allereerste dag op de peuterspeelzaal niet wilde gaan, zich 'anders' voelde, school verschrikkelijk vond, is er doorheen. wij hebben het aangedurfd om hem zijn strijd helemaal uit te laten strijden, en hij is er doorheen. het 'gif' is uit zijn systeem, uit zijn lijf. en hij weet dat hij de kracht heeft om moeilijkheden te overwinnen.

met de woorden van soren kierkegaard:
DURVEN IS EVEN JE EVENWICHT VERLIEZEN;
NIET DURVEN IS UITEINDELIJK JEZELF VERLIEZEN.